Հանգչող պատրույգը երբեք չես մարում, Խոնարհված ճյուղը երբեք չես ջարդում. Անցնում ես ընկած աղախնիդ կողքով, Շշնջում կրկին մեղմիվ ու սիրով. Վե՛ր կաց ու կանգնի՛ր, դուստր Սիոնի` Փրկության լույսի ճաշակման համար:
Մեր ներկա կյանքում ամենից շատ արծարծվող հարցերից մեկն այն է, թե ուժային աշխարհում և ուրիշների շահ-ուժային դաշտում մենք ինչքանո՞վ կարող ենք ազդել մեր ճակատագրի ու մեզ հետ կատարվող ամեն ինչի վրա...